Protected, cz. 1.

Na wstępie chciałam z całego serca podziękować Batmankowi za czas, który mi poświęciła i za pomoc w wielu kwestiach, dotyczących opowiadania. Jestem Ci bardzo wdzięczna i możesz być pewna, że gdyby nie Ty, to zapewne nie zdecydowałabym się na publikację tego, co zdołałam napisać. Mam nadzieję, że wytrwasz ze mną do samego końca opowiadania! Uwielbiam Cię, mała. 

Innym życzę przyjemnego czytania, mile będzie widziana ocena w komentarzu!

PROTECTED.

Część 1.

Nic nie zapowiadało, że po dwudziestu trzech latach pobytu w Stanach Zjednoczonych, nadejdzie dzień, w którym ojciec oznajmi mi powrót do mojego ojczystego kraju. Nie miałem wiele do powiedzenia, od tego zależała dalsza kariera zarówno wysoce cenionego agenta tajnych służb specjalnych, jakim był mój ojciec, jak i moja własna – dobrze płatnego, młodego ochroniarza. Od najmłodszych lat wiedziałem kim chcę być i kto poprowadzi mnie właściwą drogą do wymarzonego zawodu. Uczyłem się skrupulatnie na najlepszej uczelni, kończyłem kursy, brałem przykład od samego mistrza – mojego rodziciela i głęboko wierzyłem, że osiągnę równie satysfakcjonującą i ważną pozycję w swoim życiu zawodowym. Wpływy Gordona Kaulitza znacznie ułatwiły mi pewne sprawy, jednak nie uzależniałem się od jego istotności. Tym razem również postarał się o wprowadzenie mnie na wyższy szczebel profesji. Po wylądowaniu na paryskim lotnisku Roissy-Charles de Gaulle, miałem czas jedynie na dojazd do apartamentu, szybki prysznic i posiłek, albowiem punktualnie o 16:00 obowiązkiem moim było stawienie się u swojego nowego pracodawcy. Jeszcze przed wylotem z Chicago dowiedziałem się szczegółów dotyczących przyszłej pracy. Miałem chronić znanego w każdym zakątku Ziemi modela - niejakiego Billa Trümpera. Uznałem, że ktoś taki jak on, może być albo uwielbiany, albo nienawidzony, zatem dało się przypuścić, że praca będzie wymagała większego zaangażowania. Cieszyło mnie to, bo wiedziałem, że stać mnie na wiele, a to tylko kolejny etap, który pomoże osiągnąć mi zamierzone cele w tym fachu.

Droga do domu zajęła nam pół godziny, więc na przygotowanie się mieliśmy godzinę. Ojciec do domu Trümperów wybierał się ze mną, gdyż to on znał się z menedżerem wymalowanego modela, który bardziej przypominał kobietę, niż mężczyznę, i zobowiązał się do podesłania najlepszej jednostki chroniącej, jaką miałem być ja. Gordon miał na głowie o wiele ważniejsze sprawy, niż dbanie o życie osoby będącej twarzą największych domów mody na świecie. Wziąłem prysznic, zjadłem coś na szybko i założyłem czarny garnitur. Już po chwili znaleźliśmy się w Mercedesie z przyciemnianymi szybami, ja na miejscu kierowcy, ojciec na miejscu pasażera. Prowadziłem z opanowaniem, zastanawiając się, jak przebiegnie spotkanie. Gordon wydawał się być pewien, że wszystko pójdzie gładko, co zdradzał jego dobry nastrój. Mosiężna brama otworzyła się przed autem, co umożliwiło mi wjechanie na teren posesji. Dom był mniej więcej taki, jak się tego spodziewałem – wielki, wyposażony w piękny ogród i ogrodzony. Chłopak chce chronić swoje życie, ale jego ludzie wpuszczają obce auto bez sprawdzenia kto w nim jest i w jakim celu przybył. To pierwszy błąd, który zauważyłem. Zaparkowałem i wraz z ojcem wysiadłem z samochodu, kierując się do wejścia. Drzwi otworzyła kobieta, najprawdopodobniej należąca do tutejszej służby, bo właśnie na to wskazywał jej ubiór. Od razu zostaliśmy zaproszeni do środka. Przeszliśmy do salonu, gdzie wśród kilku osób, a w tym modela, odbywała się jakaś pochłaniająca dyskusja. Mężczyzna, na którego prośbę się stawiliśmy, podszedł do nas i uprzejmie przywitał, uprzednio okazując spore zadowolenie widokiem mojego ojca.

- Dobrze Cię widzieć, Gordon. – uścisnęli sobie dłonie, po czym mój towarzysz uznał, że ulotni się na parę chwil. Szybko odnalazł kolejnego starego znajomego, angażując go od razu do rozmowy.

- Więc Ty jesteś Tom Kaulitz, zgadza się? Miło Cię poznać, młody człowieku. Christian Mueller. – przedstawił się i wyciągnął dłoń, którą mężnie uścisnąłem.

- Mnie również bardzo miło, panie Mueller. – ledwo zdążyłem odpowiedzieć, a mężczyzna już wskazywał na wysokiego, czarnowłosego i niezwykle szczupłego chłopaka, przywołując go jednym gestem. Ten zakończył dyskusję i z rękoma skrzyżowanymi na klatce piersiowej powoli podszedł w naszą stronę. Jego wzrok zdradzał niewiele, jednak jego stosunek do całej sprawy zaraz się wyjaśnił.

- Tom Kaulitz. – przedstawiłem się, wyciągając rękę, na co on odpowiedział lekkim uściskiem i dorzucił z powątpiewaniem: ‘Bill Trümper’.

- On? – zapytał po chwili kpiącym tonem, nie odwracając oczu od mojej twarzy. Znosiłem jego wzrok bez większej trudności. Christian od razu uspokoił go swoimi zapewnieniami o moich nad wyraz dobrych kwalifikacjach, przygotowaniu do zawodu i doświadczeniu. Czarnowłosy przyglądał się mi jeszcze przez jakiś czas, a jego kąciki ust uniosły się lekko w górę.

- Jeżeli chcesz mnie chronić, nie oczekuj ode mnie zmian. To Ty będziesz musiał nadążyć za mną, a nie ja za Tobą. – sprecyzował z powagą, oczekując jakiejkolwiek reakcji. Uśmiechnąłem się nieznacznie i ze spokojem odparłem:

- Myślę, że to wiele tłumaczy i chyba wszystko jest jasne. Nie mogę chronić osoby, która mi to uniemożliwia. – zwróciłem się do menedżera i zaobserwowałem na jego twarzy wyraźne zdziwienie.

- Nie, nie, oczywiście Bill zgodzi się na wszystko, co będzie miało na uwadze jego dobro…

- W randkach też mi będzie towarzyszył? – wtrącił model z szyderczym uśmiechem, nie pozwalając Christianowi na dokończenie.

- Jeśli będzie to konieczne, owszem. – odpowiedziałem, zachowując cały czas powagę. Bill otworzył usta w niemym proteście i spojrzał z narastającą złością na menedżera.

- Pewnie, pozbawcie mnie życia prywatnego, przecież wcale go nie potrzebuję! Zamknijcie mnie w tym cholernym domu i pilnujcie każdego mojego kroku!

- Bill, uspokój się. Doskonale wiesz, że to dla Twojego dobra. Jakiś psychopata biega za Tobą z bronią, a Ty…

- Ani słowa więcej. Rozumiesz? Ani słowa więcej. Żaden dupek ze spluwą mnie nie zastraszy. Zróbcie z tym, co chcecie, ja mam dość. – uciął, nie przyjmując już żadnego argumentu więcej i odszedł. Powiodłem za nim wzrokiem. Mojej uwadze nie umknęło krótkie spojrzenie, jakie rzucił mi ukradkiem.

- Biorę to.

- Słucham?

- Biorę tę robotę. Zacznę od wprowadzenia zmian w systemie ochrony posiadłości, potrzebuję też dobrego kierowcy i przynajmniej jednego człowieka w rezerwie. – oznajmiłem bez ogródek. Twarz mężczyzny zmieniała wyraz z każdym moim kolejnym słowem, co w efekcie przywołało zadowolenie z jego strony. Zaprowadził mnie oraz Gordona do sporego gabinetu, gdzie precyzyjnie omówiliśmy szczegóły i wszelkie formalności. Moje wynagrodzenie sprowadzało się do 3000 € tygodniowo, zaś sam kontrakt podpisałem na okres czterech miesięcy z możliwością przedłużenie go w dowolnej chwili. Opuściliśmy gabinet wspólnie z Christianem, który od razu zwrócił się do zebranego towarzystwa w salonie.

- Podpisaliśmy kontrakt, uzgodniliśmy wstępnie parę kwestii, resztę ustalimy na dniach. Uznałem, że konieczne jest, aby Tom zajął domek dla gości na czas kontraktu, by być w pełni dyspozycyjnym. – nikt nie wyraził sprzeciwu, prócz jednej osoby.

- Świetnie. – rzucił kąśliwie Bill, co wprawiło mnie w lekkie rozbawienie, jednak pozwoliłem sobie jedynie na niezauważalny uśmiech. Czas mnie ponaglił, bo jeszcze dziś musiałem tutaj wrócić i zaprowadzić porządek wśród ludzi czuwających nad ochroną domu. Gordon pożegnał wszystkich bardzo formalnie i razem skierowaliśmy się do wyjścia, odprowadzeni przez tę samą kobietę, która wcześniej nas tutaj wpuściła. Już miałem wsiadać do samochodu, kiedy usłyszałem za sobą głos Billa, a gdy odwróciłem się w jego stronę, mogłem zauważyć dokładnie tę samą buntowniczą postawę, jaką widziałem przy pierwszej konfrontacji z nim. Poszedłem bliżej, czekając na to, co miał do powiedzenia.

- Naprawdę jesteś taki dobry, jak mówił Chris? – zapytał z nutką wątpliwości w głosie, przechylając lekko głowę na bok.

- Inaczej nie odważyłbym się nawet tutaj stawić.

- I naprawdę będziesz umiał powstrzymać przede mną tego psychopatę? – dorzucił po chwili, okazując nieco więcej zaciekawienia.

- Tego wymaga moja praca i do tego będę dążył. – odpowiedziałem zgodnie z prawdą, a na jego jasnej twarzy pojawił się uśmiech bardziej nacechowany smutkiem, niż radością.

- Każdy poprzedni tak mówił. – wzruszył ramionami i odwrócił się w stronę drzwi, ruszając w ich kierunku.

- Ja nie jestem każdy. – sprecyzowałem, na co czarnowłosy odwrócił głowę przez ramię i niemal szeptem odrzekł coś, co w jego mniemaniu usłyszał tylko on sam. Wiem.

Wróciłem do auta dopiero wtedy, gdy model zniknął z mojego pola widzenia. Ojciec wyglądał na przepełnionego dumą, co od razu potwierdziło się w jego słowach.

- Coraz lepiej, synu. Oby tak dalej. Jedźmy już, mam do załatwienia jeszcze sporo spraw. – ponaglił mnie po czym odpaliłem silnik i wyjechałem z posesji Trϋmperów. Podrzuciłem Gordona w pewne miejsce i sam wróciłem do domu. W salonie opadłem bezwładnie na kanapę, wypuszczając powietrze z płuc przez wargi z cichym świstem. Zapowiadały się ciężkie, ale zapewne pożyteczne i przychylne dla mojej kariery cztery miesiące. Przynajmniej cztery miesiące. Choć osobiście nie sądziłem, by czarnowłosy był skory do dłuższej pracy ze mną. Powoli zacząłem przygotowywać się do powrotu, próbując o niczym nie zapomnieć.